هسو که فیزیکدان متخصص ذرات بنیادى در دانشگاه اورگان آمریکاست، در این باره مى گوید: «گاهى اوقات به این فکر مى کنم که شگفت انگیزترین حادثه اى که ممکن است در طول زندگى ام اتفاق بیفتد چه چیزى مى تواند باشد. مثلاً شاید ارتباط با یک تمدن فرازمینى و ساکنان فضایى آن و یا... اما هیچ رویدادى به اندازه دریافت پیامى کیهانى از سوى آفریدگار، شگفت انگیز و براى بشریت، تاثیرگذار نخواهد بود.» اگرچه عاملى که موجب آفرینش جهان ما شده همچنان براى انسان ناشناخته است اما شواهد خوبى در دست داریم که جهان ما در حدود 7/13 میلیارد سال پیش و در انفجارى از نور ایجاد شد و شروع به گسترش کرد. البته باید توجه داشت انفجارى که منجر به ایجاد جهان ما شد، همانند یک انفجار معمولى نبود. این انفجار، همانند انفجار یک بمب در مرکز کیهان نبود که پس از آن، انبوه ذرات ماده در خلاء جهان پراکنده شده باشند. بلکه این انفجار، انفجار خود فضا بود و در همه جا رخ داده بود و این خود فضا بود که پس از آن همانند جداره یک بادکنک شروع به انبساط کرد.
در اولین لحظات پس از این انفجار کیهانى، جهان ما به واسطه انرژى حاصل، مملو از ذرات بنیادى (و از جمله فوتون هاى نور) شد. با توجه به آن که مهبانگ، خود یک انفجار فراگیر و بدون مرکز بود، نور حاصل از این انفجار نیز نورى فراگیر و بدون مرکز بود که در تمامى گستره جهان حضور داشت. اما چگالى ماده در جهان اولیه به حدى بود که امکان گسترش آزادانه این نور وجود نداشت، ولى پس از گذشت تنها 380 هزار سال از زمان آفرینش هستى و ادامه فرآیند انبساط جهان، چگالى ماده به حدى کاهش یافت که جهان در مقابل نور، شفاف شد و نور فراگیر مهبانگ، به ناگهان در تمامى جهان گسترش یافت.
امروز نیز با گذشت 7/13 میلیارد سال از آفرینش جهان، هنوز هم نور آن در تمامى گستره کیهان وجود دارد. اما طول موج این نور، به واسطه انبساط جهان افزایش یافته به طورى که بخش اصلى انرژى آن در خارج از حوزه مرئى و در محدوده میکروموج ها واقع شده و به همین دلیل هم فیزیکدان ها این نور آفرینش را «تابش زمینه میکروموج کیهانى» (